Voor altijd een plek in ons gezin
Emeline, 47 jaar oud, moeder van 5 kinderen en eigenaresse van aupair-bureau Huisje Boompje Nanny, vertelt ons haar bijzondere en ontroerende verhaal over haar moederschap: Over anti-curling, onvoorwaardelijke liefde, maar ook over afscheid nemen van een kindje en wat dat met je relatie doet.
"Ik wist niet dat ik zoveel liefde kon voelen en geven. En vooral dat ik daar zo blij van word. Het moederschap heeft mij, heel cliché maar waar, onvoorwaardelijke liefde gebracht. Zo bijzonder om die hele ontwikkeling mee te maken en daar ook een aandeel in te hebben. Dat je zoveel liefde voelt voor deze groeiende mensjes, en alles zal doen om hen te beschermen. En dan ineens, word je totaal onverwacht geconfronteerd met de dood."
"De babykamer met roze muren was al helemaal klaar"
Een volmaakte, voldragen baby
Op 3 mei 2007 stond de wereld van Emeline en Arnaud ineens stil en werd alles voorgoed anders. “Ik stond altijd heel positief, optimistisch en zorgeloos in het leven. Tot de dag dat Julia overleed. Dat vaagde al het vertrouwen in het leven in één keer weg.” Na een probleemloze zwangerschap van 9 maanden en 3 dagen was er ineens geen hartslag meer. Om onverklaarbare reden was het hartje van hun dochtertje Julia opgehouden met kloppen.
“We verwachtten een nieuw leven: Een zusje voor Massimo, net verhuisd naar een nieuw huis, roze muren in een babykamertje. En dan heb je na meer dan negen maanden een prachtige volmaakte, voldragen baby in je armen. Maar ze leeft niet meer".
Vertrouwensbreuk met het leven
Na een intens verdrietige bevalling ontstaat er een leegte. En komen de vragen. “Ik dacht: waarom gebeurt ons dit? Ik waardeer het leven toch? Ik heb dit toch niet nodig om te zien wat belangrijk is in het leven? Net of er een reden nodig is waarom zoiets gebeurt, maar die vragen stel je.”
Peuter Massimo is de belangrijkste reden om door te gaan. En daarnaast wordt Emeline vrij snel weer zwanger van Valentijn. “Dat was mentaal zwaar, maar zijn geboorte gaf ons nieuw leven en nieuw geluk en dus ook nieuw vertrouwen in t leven, ook al zaten we nog midden in dat rouwproces.”
Julia heeft echt een plek in het gezin. Ieder jaar op 3 mei herdenken ze met elkaar haar leven met roze champagne, veel roze bloemen en kaarsjes op haar graf. De jongens maken bloemstukjes. In de tuin staat een boom die voor haar is geplant.
Emeline wilde zichzelf letterlijk blijven omringen met Julia. “Vanaf het moment dat Julia overleed zocht ik naar manieren om haar bij me te houden. Ik heb mezelf behangen met sieraden met haar naam, en draag ook een prachtige rosé gouden ring met roze steentjes.” Maar de wens voor iets blijvends was er ook. En nu, na 13 jaar is dan eindelijk haar naam vastgelegd in een tatoeage. “Dat voelde echt heel goed. De hartjes (eentje vóór haar naam, en drie erna) staan voor mijn zoons”.
“Er is een tijd voor en na Julia. Het gemis draag ik voor altijd mee en doet nog altijd pijn maar gelukkig heb ik mezelf wel weer teruggevonden en sta ik weer positief en optimistisch in het leven zoals daarvoor. Zij het met wat barstjes en een iets dikkere huid.”
Door veel over hun dochtertje te praten en het verdriet van haar verlies niet weg te stoppen lukte het Emeline en Arnaud om samen sterk te blijven. Maar dat was niet altijd even makkelijk. “Als man en vrouw doe je dat proces anders. Het lastigste is dat je allebei verdriet hebt en elkaar niet kunt steunen, waardoor het heel eenzaam kan voelen. Ik heb haar altijd genoemd als iemand vroeg hoeveel kinderen ik heb. Ook al is dat soms lastig of ongemakkelijk voor anderen. Mijn man kon dat niet, maar voor mij was dat juist belangrijk. Door te accepteren dat de één een ander proces doorloopt dan de ander zijn wij elkaar niet kwijtgeraakt.”
Emeline had dus maar liefst 5 volledige zwangerschappen, en bij allemaal was ze vrijwel de gehele periode enorm misselijk. “Bij Massimo werd ik al helemaal gek. Dit doe ik nooit meer, dacht ik. Ik had enorme cravings naar appels. Het enige dat hielp tegen mijn misselijkheid. En de hele dag LU crackertjes. Bij Julia was de misselijkheid nog erger en duurde het de hele zwangerschap. Appels werden appel beignets en alles wat uit de frituur kwam. Ik dacht dat deze zwangerschap erger was omdat het een meisje was maar de opvolgende waren minstens zo erg. Heb me echt afgevraagd waarom ik het dan toch steeds weer deed als je weet dat je je zo lang zo ziek voelt. Maar daar zit t ‘m dus in, hoe mooi t moederschap is.”
Met een groot jongensgezin en een eigen bedrijf is het af en toe best lastig om je rust te vinden. “Er zijn altijd wasjes, boodschappen te doen maar ik weet dat ik een leukere moeder ben als ik heel even tijd en ontspanning voor mezelf heb. Een half uurtje paardrijden, surfen in de zomer, schilderen, kickboksen of gewoon even een strandwandeling doen al wonderen.”
Ik ben trots op ons, en op dat wij elkaar weer hebben kunnen vinden na zo’n groot verlies. Als er nu een crisis is denk ik ‘ach dat overleven we ook wel weer’. De balans vinden is af en toe echt een uitdaging. Ik heb een eigen bedrijf en in combinatie met 4 kids is dat soms wel veel. Maar de balans komt meestal vanzelf omdat mijn kinderen het allerbelangrijkst blijven. Zij gaan altijd voor. Niet dat het prinsjes zijn, verre van. Ik voed ze op om zelfstandig te zijn en anderen te helpen, handen uit de mouwen en geen fluwelen handschoentjes. Wat dat betreft ben ik echt een anti -curling ouder.
Emeline’s wijze levensles betreffende het moederschap: Laat je niet gek maken door deze tijd waarin kinderen en dus ouders aan zo'n hoge standaard moeten voldoen. Ik wil de kinderen 'la pura vida' meegeven door ze liefde en vertrouwen te geven. Maar ook dat het leven soms niet leuk is. Verdriet mag er zijn en verveling ook; daar wordt je creatief van!
