Mamastories: met Esmée Noëlle

Wie Esmée Noëlle (32)

Mama van… Otis (2)
Werk content creator, is bezig met haar eerste boek over het afgelopen jaar waarin de vader van Otis haar verliet, ze alleenstaande moeder werd en hoe je in zo’n situatie met liefdesverdriet omgaat.
Volgen via Instagram Instagram.com/esmeenoelle

Samen met haar zoontje Otis geniet Esmée zo’n beetje iedere week van haar caravan in Bakkum. Als de zon schijnt én als het regent, dat maakt de twee helemaal niets uit. Regenlaarzen aan
en gaan!

Het meest bijzondere aan het moederschap…

“Die onvoorwaardelijke liefde die ik voor Otis voel. Vanaf het moment dat Otis nog in mijn buik zat, voelde ik al meteen een connectie met hem. Ik had ook al twee keer over hem gedroomd, heel bijzonder. Daardoor wist ik al hoe hij eruit zou zien en dat we een jongetje kregen. Soms hoor je weleens dat die liefde moet groeien, maar dat had ik niet. Het leuke aan Otis is dat hij vrij gevoelig is mét temperament. Hij weet goed wat ‘ie wel en niet wil. Als Otis bijvoorbeeld iets te eten wil, pakt hij het ook gewoon zelf uit de keukenkastjes. Hij zegt niet alleen ‘nee’, maar ook ‘no’. Hilarisch! En als het buiten dertig graden is en meneer wil zijn regenlaarzen aan, dan neem ik tegenwoordig gewoon zijn sandalen mee in mijn tas. Tot hij zelf toch ook wel doorkrijgt dat het veel te heet is. Mijn motto: pick your battles."

‘Mijn motto: pick your battles’

Wat ik niet had verwacht…

“Dat het bij je eigen kind toch anders opvoeden is. Ik heb vroeger veel opgepast, o.a. op een tweeling, vanaf dat ze een half jaar waren tot aan de basisschool. Die luisterden altijd heel goed naar me. Toch luistert Otis niet zo goed naar me als die tweeling toen. Ook al ben ik best streng en heb duidelijke regels; ik geloof namelijk dat een kind behoefte heeft aan grenzen. Waarschijnlijk toch ook een kwestie van ‘vreemde ogen dwingen en het feit dat je bij je eigen kind sneller in je emotie zit. Dat had ik alleen niet zien aankomen.”

Moment om niet snel te vergeten

“Het meest bijzondere tijdens mijn zwangerschap was toen Otis zich met zestien weken in een droom liet zien en aan mij twee getallen doorgaf. Achttien en negentien. Ik was 2 maart uitgerekend, dus hij kon twee weken eerder of later geboren worden. Uiteindelijk is hij in de nacht van 18 op 19 februari geboren. Heel bijzonder! Gelukkig heb ik het vlak na die droom ook aan anderen verteld en opgeschreven. Anders zou ik mezelf niet eens meer geloven, haha!”

‘Tijdens mijn zwangerschap gaf Otis in een droom deels zijn geboortedatum door’

Het verhaal achter Otis

“De naam hadden we eigenlijk al voordat ik zwanger was. Ik wist altijd al dat ik een grote kinderwens had. Samen met mijn moeder heb ik ook al jaren een soort obsessie met kindernamen. Zodra er bijvoorbeeld een BN’er bevallen is, is het voor ons een sport om het direct naar elkaar te sturen en te bespreken wat we van die naam vinden. Op mijn achttiende had ik een bijbaan als gastmeisje voor events en de eigenaren van dat bedrijf kregen een zoon: Otis. Dat vond ik toen zo’n bijzondere naam, dat ik ‘m op mijn namenlijstje schreef. Die hield ik toen al bij. Ik dacht namelijk: straks ben ik al die leuke namen ineens vergeten, als ik ooit zwanger mag worden. Uiteindelijk ben ik met mijn ex door het lijstje gegaan en bij Otis zei hij meteen gekscherend: ‘Dit wordt ‘m!’ Ik had nog wel een paar andere opties, maar het moest en zou Otis worden. Ik was ook nog maar net zwanger toen mijn moeder het al raadde. Aan mijn gezicht zag ze meteen dat ze het goed had. Met mijn moeder heb ik een heel speciale band. Die kracht om er na de scheiding ondanks het immense verdriet toch door te pakken, heb ik echt van haar. Mijn moeder is vier jaar geleden van mijn vader gescheiden. Een pittige en emotionele tijd. Er waren dus ook veel dingen herkenbaar voor haar, dat heeft me zeker geholpen nadat we zelf uit elkaar gingen toen Otis één jaar was. Daarbij bracht het mijn moeder en mij nóg dichter bij elkaar.”

Het single moederschap

“Ik vind het heel mooi om te merken dat ik veel meer van Otis geniet. Helemaal als ik het vergelijk met zijn eerste jaar. Die beginperiode voelde voor mij vrij frustrerend, omdat mijn leven helemaal was veranderd en dat van mijn ex eigenlijk niet. Alles kwam veel meer op mijn schouders terecht, waardoor thuis de muren al snel op me afkwamen. Sinds we uit elkaar zijn, is hij vier dagen in de week bij mij waarvan hij donderdag naar de opvang gaat, omdat ik dan werk. De andere drie zijn volledige mamadagen. Een luxe dat dit kan en daar geniet ik ook zeker van. En ook van de drie dagen zonder hem. Dat ik daar nu weinig moeite mee heb, had ik in het begin echt niet verwacht. De eerste paar keer vond ik het juist heel moeilijk als hij bij zijn vader was. Deed ik bijvoorbeeld zijn slaapkamerdeur dicht, zodat ik z’n lege bedje niet hoefde te zien. Nu vind ik het helemaal prima. Het scheelt ook dat ik weet dat Otis het heel leuk heeft bij zijn vader. En natuurlijk zijn er ook echt moeilijke momenten. Je kan niet even tegen je partner zeggen; ‘Doe jij dit, dan doe ik dat’. Alles komt die dagen op mij aan. Zo ga ik op vrijdag en zaterdag vaak naar mijn caravan in Bakkum. Dan zorg ik dat ik op de donderdag dat Otis nog op de crèche zit, de auto al heb ingepakt. Want als hij eenmaal thuis is, is dat echt geen doen. Het is gewoon heel veel vooruit denken. Tegelijkertijd geeft het ook een hoop duidelijkheid. Ik hoef niets meer van een ander te verwachten, maar weet precies wat mij te wachten staat. Het contact met mijn ex is gelukkig goed. We berichten dagelijks over Otis. Sturen foto’s en een kort verhaaltje wat hij heeft meegemaakt. Welk dier hij eng vindt bij de kinderboerderij, of dat hij voor het eerst een filmpje op de iPad heeft gekeken. We delen alsnog de mooie momenten, maar het blijft natuurlijk heel jammer dat je het niet op het moment zelf echt kunt delen met degene die net zo dol is op jouw kind als jij. Ik heb het er weleens over met vriendinnen die zeggen: zo’n co-ouderschap klinkt eigenlijk niet eens zo verkeerd. Eigenlijk zou je moeten proberen om een soort co-ouderschap in je relatie in te voeren. Nu komt het bij veel stellen toch vaak meer op de vrouw neer.”

‘Nadat de vader van Otis bij mij weg ging, wist ik niet eens hoe ik het einde van de dag kon halen’

Mijn boek

“Ik deel veel via Instagram en haal daar veel steun en begrip uit. Al vind ik het ook lastig als ik wekelijks berichten krijg van vrouwen die hetzelfde meemaken. Dat triggert bij mij vaak ook weer het verdriet en daar zit ik niet altijd op te wachten. Daarom ben ik ook mijn boek aan het schrijven. Een handleiding aan de hand van mijn eigen ervaringen met een gebroken hart en wat je zoal kunt doen. Nadat de vader van Otis bij mij weg ging, wist ik niet eens hoe ik het einde van de dag kon halen. Ik kon niet meer eten, sliep heel slecht en kwam in een soort negatieve cirkel. Ik besloot dan ook allerlei therapieën te doen. Van een haptonoom en familieopstelling tot cacao ceremonie. Ik deel mijn ervaringen en vertel wat het inhoud. Ik ben nu druk aan het schrijven en hoop dat het boek ergens volgend jaar verschijnt.”

Vooroordelen

“Veel mensen gaan voor je invullen waarom het over is. Vooral de mensen die toch verder van mij afstaan, mij via sociale media volgen en graag alle details willen weten. Ik ben natuurlijk best open geweest over mijn privéleven, maar ik vind het niet in het belang van Otis om alles tot in detail met de rest van de wereld te delen. Wat ik deel is altijd met respect naar de vader van mijn kind. Hij weet ook dat ik met mijn boek bezig ben en support dat. Wat ook veel gebeurt, is dat mensen er direct vanuit gaan dat ik mijn kind mis als ik een keer moet huilen. Dat jij je bijna schuldig gaat voelen omdat dat niet echt het geval is. Zoals laatst toen ik negen dagen op Ibiza was. Die eerste zeven dagen heb ik echt genoten, de laatste twee miste ik Otis wel heel erg. Het is ook vaak de angst van anderen die ze in hun reacties op jou projecteren.”

Als moeder ben ik…

“Makkelijk en duidelijk. Nee is bij mij echt nee. Ondanks de krokodillentranen, daar prik ik zo doorheen. Verder ben ik veel met Otis op pad en neem ik ‘m overal mee naartoe. In Amsterdam, waar ik woon, heb ik geen tuin en gaan we vaak naar de speeltuin of het park. Zodra het ook maar even kan gaan we naar de camping in Bakkum. Sinds een jaar heb ik daar een stacaravan. Zo fijn! We zijn de hele dag buiten, hebben leuk contact met alle buren. Een heerlijke plek!”